W poszukiwaniu folkloru i specjałów tradycyjnej kuchni Śląska Cieszyńskiego
Cały Śląsk Cieszyński opanowany jest przez niepowtarzalny folklor, który powstawał przez wieki, by urozmaicić i rozweselić ludzi w czasie trudnych codziennych prac. Bardzo mocno zakorzeniły się tu tradycje ludowe trzech krajów – Czech, Polski i Słowacji, które tu zachowały barwne zwyczaje, rzemiosło, ludowe tradycje i obyczaje, osobliwą gastronomię i przepiękne święta.
Do dnia dzisiejszego nadal używana jest gwara śląska tzw. po naszymu, która przenika za granice naszej republiki i na pewno można się nią porozumieć w pobliżu naszych granic na Słowacji i w Polsce. Dla Śląska Cieszyńskiego charakterystyczna jest także architektura. Tradycyjne budowle drewniane przyciągają odwiedzających nie tylko swym typowym wyglądem, lecz przede wszystkim po wejściu do drewnianych chat i kościółków odczujemy urok przeszłości, który pozwoli na chwilę zapomnieć o codziennym pośpiechu. Przykładem może być drewniana chata Kotuli w Hawierzowie, lub drewniane kościółki regionu.
Z folklorem w postaci tradycyjnych strojów, muzyki w wykonaniu regionalnych zespołów, wyrobów rękodzieła, ludowych zwyczajów i obrzędów bardzo często można spotkać się w czasie zwykłych odwiedzin regionu. Jednak ducha całego regionu i miejscowych tradycji można zgłębić uczestnicząc w jednym z wielu festiwali i uroczystości folklorystycznych.
Odbywa się ich tu bez liku i wiele z nich może poszczycić się wieloletnią tradycją. Odwiedzenie festiwalu pozwoli zapomnieć o granicy między przeszłością i współczesnością. W swych wspomnieniach często wracają do czasów dawno minionych i współczesnemu światu chcą przypomnieć, jak żyli nasi przodkowie, chcą, by tradycyjne rzemiosła i zwyczaje nie popadły w zapomnienie.
Zwyczaje ludowe do dnia dzisiejszego można odzwierciedlają się także w gastronomii. Dla Śląska Cieszyńskiego charakterystyczna była strawa skromna, prosta i tradycyjna. Bez dyskusji uważano, że zupa to podstawa i niekiedy stanowiła główne danie. Zupy cechuje gęstość, sytość i pożywność. Do najbardziej znanych i najczęściej podawanych należy kapuśniak (kapuśnica), zupa z kapusty kiszonej, do której dodano np. nóżkę wieprzową lub skórę ze słoniny. Mięso było pożywieniem świątecznym i dlatego poświęcano mu wiele uwagi. Często było marynowane, wędzone i wekowane. Region znany jest z hodowli owiec, które dostarczały nie tylko wełny i serów dalej przetwarzanych, lecz przede wszystkim mięsa baraniego i jagnięcego. W kuchni regionalnej królują jednak bezsprzecznie dania bezmięsne.
Ziemniaki wraz z kapustą były podstawą każdego jadłospisu. Najczęściej z ziemniaków robiono placki – do tartych ziemniaków dodano trochę mąki i jajko, o ile było w zasiągu ręki; pieczone były na „blasze” i podawane ze skawrkami lub ze śmietaną. Kolejnym prawie że codziennym daniem były gotowane lub pieczone ziemniaki tzw. „pieczoki” podawane z słodkim lub zsiadłym mlekiem.
W czasie imprez w parku etnograficznym rozbrzmiewają rytmy muzyki ludowej, na scenie występują porywający tancerze i soliści, których głos brzmi jak dzwon. Odwiedzając spotkania folklorystyczne, na pewno nie doznacie zawodu, z przyjaciółmi wychylicie kieliszek słynnej mioduli czy gorzałki.
.png)
